27-03-2017 20:06

De vierde dag van de gezegende maand Baramhaat

1. De samenkomst van het Concilie op het eiland van Beni Amr

2. Het martelaarschap van de heilige prins Hanulius

Vandaag herdenken wij de samenkomst van een Concilie op het eiland van Beni Amr over een groep genaamd De Veertieners. Deze mensen vierden het glorieuze feest van Pasen tezamen met het joodse Pesach, op de veertiende dag vanaf de kwartmaan van de maand Nissan, ongeacht op welke dag van de week deze dag viel. Daarom werden zij geëxcommuniceerd door de bisschop van het eiland. Deze stuurde een bericht naar Serapion, de patriarch van Antiochië, Democratus, de bisschop van Rome, Demetrius, de patriarch van Alexandrië en Symmachus, de bisschop van Jeruzalem om hen van de dwaling van deze groep op de hoogte te brengen.

Ieder van hen stuurde een bericht terug waarin zij bevestigden dat Pasen op de zondag na Pesach van de Joden moet worden gevierd. Zij bevalen de excommunicatie van iedereen die daar geen gehoor aan gaf.

Een Concilie bestaande uit achttien bisschoppen kwam bijeen en de voornoemde berichten werden aan hen voorgelezen. Daarna lieten zij de verdwaalden komen en brachten zij hen op de hoogte van wat er in de berichten stond. Sommigen raakten overtuigd en veranderden hun mening, anderen bleven in hun dwaalleer geloven waardoor hun excommunicatie werd bevestigd en ze uit de gemeenschap werden verbannen. Er werd beslist dat Pasen zou worden gevierd volgens de bevelen van de heilige apostelen die zeiden: “Wie Pasen viert op een dag anders dan een zondag, heeft deelgenomen aan de feestdagen van de Joden en maakt daarom geen deel meer uit van de christelijke gemeenschap.”

Het geschil over het christelijke Paasfeest (het feest der Verrijzenis) begon tussen Klein-Azië en Rome. Zo zei Policarpus, bisschop van Izmir, dat het belangrijk was vast te houden aan 14 Nissan als herinnering aan de Kruisiging en 16 Nissan als herinnering aan de Verrijzenis.  Dit zijn de data waarop de Kruisiging en Verrijzenis hebben plaatsgevonden, zonder de dagen in de week in overweging te nemen. De zienswijze van Policarpus genoot goedkeuring bij de christenen van tussen de twee rivieren, Cilicië en Syrië. Victor, bisschop van Rome, aan de andere kant, was van mening dat het noodzakelijk was dat de dag waarop de Kruisiging zou worden herdacht een vrijdag is en de dag van de Verrijzenis een zondag (omdat de Kruisiging op een vrijdag plaatsvond, terwijl de Verrijzenis op een zondag gebeurde). Die mening waren de christenen van Egypte, Arabië, Pontus en Griekenland toegedaan. De onenigheid tussen de twee bisschoppen werd heviger, maar de vriendschap tussen de twee bleef onveranderd bestaan.

Alexandrië mengde zich in dit geschil en haar bisschop Demetrius El Karraam probeerde beide meningen te verzoenen. Zo zou de Kruisiging op een vrijdag en de Verrijzenis op een zondag herdacht worden, op voorwaarde dat zij verbonden zouden zijn met 14 Nissan (het joodse Paasfeest).

De bisschop liet de sterrenkundigen van Alexandrië samenkomen (onder hen was Ptolemeüs, de sterrenkundige uit Al Farma) en zo werd beslist tot de berekening van Epact, bekend als de berekening van El Karma. Op die manier werd het mogelijk te weten wanneer het joodse Paasfeest (het slachten van het schaap) zou vallen in ieder Egyptisch koptisch jaar. Er werd overeengekomen dat Pasen op de daaropvolgende zondag zou vallen. Zo werd tegemoetgekomen aan wat de apostelen hadden bevolen, namelijk dat beide feestdagen – het joodse en het christelijke – niet op dezelfde dag zouden vallen.

Het eerste universele Concilie dat in Nicea bijeenkwam in het jaar 325 A.D. bevestigde deze uitspraak en beval de bisschop van Alexandrië om iedereen jaarlijks een bericht over het feest te sturen.

Moge de Heer ons beschermen tegen de valstrikken van de duivel met de zegen van de gebeden van de heiligen. Amen.

Vandaag herdenken wij ook het martelaarschap van de goede heilige St. Hanulius, de prins, in de stad Perge in Pamphylië. Deze prins werd gedreven door zijn liefde voor Christus om zijn geloof kenbaar te maken. Hij werd aangehouden door Bernabachus, de prins, op bevel van Diocletianus. St. Hanulius getuigde voor Bernabachus van zijn geloof in de Heer Christus die hij verheerlijkte met mooie lofzangen. Daarna sprak hij kwaad over de idolen en vervloekte hij hen. Dit ontketende de woede van de prins die zijn kruisiging beval. St. Hanulius prees Christus die hem waardig maakte om als een martelaar voor hem te sterven en hij gaf daarna zijn ziel over in de handen van de Heer. Zo ontving hij de kroon van het martelaarschap.

Moge zijn gebeden met ons zijn en alle eer voor altijd aan onze Heer. Amen.